Toen ik op oudjaarsdag een lange wandeling maakte, werd ik ineens een fel en geladen licht gewaar.
Het was een heldere dag, de zon scheen volop, maar het licht dat ik voelde had een daverende kracht die je niet van een bleek winterzonnetje verwacht. Alsof met dat licht het hele achterliggende jaar nog even beschenen werd.
Ik weet nog wel hoe vorig jaar begon. Op 1 januari 2020 maakte ik onderstaande foto. Een verlaten champagnefles en de Amstel in dichte mist gehuld, mist die ’s nachts al in alle hevigheid was komen opzetten.
(de tekst gaat verder onder de foto)
Zo’n wereld in witte nevel is wel een treffend beeld aan het begin van een nieuw jaar. Je zou ook kunnen zeggen: een treffend beeld voor het hele léven. Wat weten we nou helemaal over morgen? Vooruitkijken kunnen we eigenlijk nooit verder dan de volgende stap.
Evenmin is er zekerheid of vanzelfsprekendheid. 2020 liet het ons uitgesproken zien. Als er nog verwachtingen en aannames waren over wat ‘hoort’ of ‘moet’ of ‘zal gebeuren’ dan werden die flink uitgedaagd afgelopen jaar.
Ondanks die mistige openingsscène was 2020 een jaar waarin van alles helder werd en aan het licht kwam. Op grote wereldtonelen en kleine particuliere. Soms met dezelfde daverende kracht van het licht dat ik waarnam op oudjaarsdag.
2 januari 2021 maakte ik de foto bovenaan de pagina. Ander uitzicht op de Amstel. Weer mist.
Ik zie het maar als een ‘friendly reminder’. Niets staat vast, alles kan gebeuren. Er zal geheid opnieuw veel helder worden.
Als je nu je adem inhoudt en behoefte hebt aan een optimistisch perspectief, of gewoon wat lichtheid kunt gebruiken, lees dan: Uiteindelijk komt alles goed. Hoe we zelf een volmaakte wereld kunnen scheppen van Christina von Dreien. Een boek bedoeld om vertrouwen in de ontwikkelingen van deze tijd te blijven houden.
Von Dreien gaat specifiek in op de situatie in de wereld in de komende maanden (2021) en vertelt hoe je je ertoe kunt verhouden, hoe je er zinvol mee om kunt gaan op een dieper niveau dan het redderen van dagelijkse beslommeringen. Ze geeft een breder perspectief.
De kans bestaat dat je al lezend bepaalde wereldbeelden of zienswijzen tegenkomt waarbij je niet instemmend knikt. Onvermijdelijk, omdat we allemaal een ander wereldbeeld en andere zienswijzen aanhangen gebaseerd op onze ervaringen en conditionering.
Als ik zelf iets lees wat een beetje wringt met mijn ervaring of wereldbeeld, dat gebeurde bij het lezen van dit boek af en toe ook, dan denk ik altijd aan een gedicht dat Rumi in de 13eeeuw schreef. Hier te lezen in vertaling van Wim van der Zwan, uit de bundel Djelal al-din Rumi, Gedichten:
Olifant
De kamer is donker.
Op de tast voelen we,
allemaal.
De een voelt een slurf:
Het lijkt wel een tuinslang.
De ander een poot:
nee, ’t is een pilaar.
Een oor: een waaier.
Een rug: een troon van leer.
Allen voelen een deel,
en denken aan het geheel.
Wat we nodig hebben is licht,
een enkele kaars volstaat
en weg zijn de verschillen
We weten allemaal zo weinig en kennen nooit de hele olifant, wijst Rumi. Leven zal altijd raadselachtig blijven.
Maar een klein beetje kaarslicht doet ook al wonderen. En een kaars is dit boek van Von Dreien zeker. In essentie is wat ze schrijft een herinnering aan onze creatiekracht. Aan de kansen én verantwoordelijkheid die zulke potentie geeft.
Ze schrijft met de hand van een wijze jongvolwassene. Christina is een Zwitserse vrouw van pas 19 jaar oud en werd geboren met een al verruimd bewustzijn. Zoals veel kinderen van haar generatie. Met een nieuwe stem belicht ze antieke wijsheid vanuit eigen ervaring. En ze geeft er taal aan die iedereen kan begrijpen.
‘Uiteindelijk komt alles goed’ is een zin die ze vaak herhaalt in het boek. Het lijkt een zinnetje dat je wil wegleiden uit het moment. Dat je reikhalzend doet uitkijken naar een betere toekomst.
Maar hoop doet eerder lijden dan leven…
Je kunt ook zeggen: alles is al goed. Omdat je weet dat acceptatie van wat is uiteindelijk gelukkiger maakt, en ultieme liefde is.
Maar dat is niet wat ze met ‘Uiteindelijk komt alles goed’ bedoelt. Het is geen uitgesproken hoop. Ze bedoelt: de balans van de weegschaal is al naar de kant van een nieuwe wereld doorgeslagen, zo is het nu eenmaal. Wat er ook nog gebeurt op korte termijn.
Het is alleen nog aan ons om de stroeve en ontwrichtende periode die eraan voorafgaat met wijsheid te bejegenen, wijs te handelen. En zo het verloop ervan voor onszelf wat makkelijker te maken; meebewegen in plaats van tegen de modderstroom in. Hier en daar voelt dat best wat glibberig, of sta je met één voet vastgezogen in de blubber. Ook dat komt goed.
Ik wens ons een jaar toe waarin we zelf een lichtpunt zijn, en lichtpunten blijven zien. En dat we elkaar daarbij willen steunen.
Uiteindelijk komt alles goed.
Hoe we zelf een volmaakte wereld kunnen scheppen.
Christina von Dreien, uitgeverij Akasha 2020.
Nog geen reacties